Ulica Poprzeczna, łącząca ul. Stanisława Wyspiańskiego z ul. Konrada Leczkowa, ma zaledwie ok. 60 metrów i przypuszczalnie jest najkrótszą ulicą Wrzeszcza.

Powstała ok. 1929-1930 roku po reorganizacji układu komunikacyjnego dawnego traktu Neuschottland, w celu ponownego połączenia An der Abstmühle (ul. Konrada Leczkowa) z Ostseestraße (al. gen. Józefa Hallera). Do tego przeznaczenia nawiązuje zresztą współczesna nazwa ulicy, nadana w 1945 roku.

Natomiast pierwotna, niemiecka nazwa ulicy – Löschinweg – upamiętniała Matthiasa Gothilfa Löschina (1790–1868), historyka i pedagoga, autora prac poświęconych historii Gdańska, wieloletniego członka Rady Miejskiej, od 1866 roku Honorowego Obywatela Gdańska.

Ul. Poprzeczna pierwotnie była dłuższa, bowiem przecinała dzisiejszą ul. K. Leczkowa i dochodziła do al. gen. J. Hallera. Po wojnie skrócono ją do ul. Leczkowa, gdyż dalszy jej odcinek przeznaczono pod budowę bursy (dziś Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie).

Löschinweg (ul. Poprzeczna) na planie z 1933 roku (zbiory prywatne)

Do ul. Poprzecznej przypisane są dwa numery (2 i 4) – jest to jeden dwuklatkowy budynek:

Dom ten stoi na uboczu, nie zwraca uwagi, a tymczasem wiąże się z nim znane nazwisko oraz ciekawa historia.

Budynek powstał w tym samym czasie, co uliczka, a działka, na której stoi, przylega do terenu powstałej w pierwszej dekadzie XX wieku szkoły nowoszkockiej (Neuschottlandschule; dziś m.in. Centrum Edukacji Nauczycieli). Dom zbudowano między sierpniem 1929 a kwietniem 1930 według projektu znanego architekta Adolfa Bielefeldta, przygotowanego we współpracy z Hansem Heidingsfeldem. Obaj panowie projektowali wcześniej obiekty dla Wrzeszcza – Bielefeldt np. budynek poczty przy dzisiejszej ul. Mickiewicza, a Heidingsfeld – budynek Domu Akademickiego Towarzystwa Gimnastycznego Cimbria (Akademischen Turnverbindung Cimbria) przy dzisiejszej ul. Do Studzienki 41.

Budynek przy Löschinweg powstał na potrzeby Stowarzyszenia Niewidomych Inwalidów Wojennych (Kriegsblindenbund E. V.), które przekwaterowało tu pensjonariuszy Zakładu dla Niewidomych (Blindenanstalt), zamieszkujących budynek nazywany Hindenburghaus (ul. Do Studzienki 63). Senat Wolnego Miasta miał wobec tego obiektu plany, a poza tym inwalidzi zawierali związki małżeńskie i osobne mieszkania, zapewniające intymność, były im po prostu potrzebne.

Zdjęcie budynku mieszkalnego przy dzisiejszej ul. Poprzecznej zamieszczone w Danziger Volksstimme z 29 IV 1930

Ceglany budynek doskonale korespondował z sąsiadującym, wspomnianym już gmachem Neuschottlandschule oraz był spójny w formie z innymi obiektami powstającymi w owym czasie w tej części Wrzeszcza (np. wzmiankowany wcześniej budynek poczty czy zabudowa mieszkalna dzisiejszej ul. Kościuszki). Koszt jego budowy i wyposażenia zamknął się w kwocie ok. 140 tys. guldenów gdańskich, częściowo wyłożonych przez Senat WMG. W budynku urządzono osiem trzypokojowych mieszkań, po 70-80 m2 każdy. Znalazło się tu także miejsce na m.in. świetlicę, warsztat produkcji mioteł z magazynem oraz kwatery dla zarządu budynku.

Widoczna na frontowej elewacji płyta, która przypuszczalnie pierwotnie głosiła nazwę obiektu bądź informowała, dla kogo został zbudowany

Księga adresowa z 1931 roku pośród 11 głównych najemców mieszkań w budynku wymienia aż 9 inwalidów wojennych:

Stopniowo jednak liczba inwalidów zamieszkujących w budynku malała – księga adresowa z 1942 roku wymienia ich już tylko dwóch:

Co ciekawe, na wschodniej elewacji zachowało się pochodzące z lat II wojny światowej oznaczenie schronu przeciwlotniczego w piwnicy budynku:

Serdecznie dziękuję Jankowi Danilukowi, za wskazanie artykułu o oddaniu ww. budynku w Danziger Volksstimme (Nr. 99, 29 IV 1930, s. 3).